NEWS
NEWS

Category: News

  1. Home
  2. News
21
May2025

EU UPDATES ON INTELLECTUAL PROPERTY

NEW COMMON COMMUNICATION CP15 “COMPARISON OF GOODS AND SERVICES – TREATMENT OF TERMS LACKING CLARITY AND PRECISION AND COMMON INTERPRETATION OF CANON CRITERIA AND OTHER FACTORS” PUBLISHED BY EUROPREAN INTELLECTUAL PROPERTY NETWORK ON MARCH 2025.

This Article focuses and analyses the new CP15 which aims to harmonize how European Intellectual Property offices assess the similarity of goods and services in trademark disputes, specifically when dealing with vague or imprecise terms.

In general, the European Union Intellectual Property Network (EUIPN) issues Common Practices to harmonize the way intellectual property laws are interpreted and applied across the EU, especially in relation to trademarks and designs. These practices are not legally binding but are widely followed by national IP offices and courts in the EU to ensure consistency.

In March of 2025, EUIPN issued a common communication known as CP15 which according to the announcement of the Cyprus Intellectual Property Section of the Department of Registrar of Companies and Intellectual Property, will be implemented by the Republic of Cyprus on the 12th of June 2025 for procedures that will initiate after the implementation date.

CP15 plays a key role in addressing the challenges posed by unclear or imprecise terms in trademark disputes. It focuses on the comparison of goods and services using the well-established case – law criteria, known as Canon criteria and other relevant factors. This is particularly important because, in the past, vague or overly broad terms created legal uncertainty, as decisions regarding the similarity of compared goods and services varied significantly across jurisdictions. While CP1 brought clarity at the registration stage by identifying acceptable and unacceptable terms, CP15 is specifically concerned with how goods and services are compared in the context of trademark disputes.

CP15 provides guidance to the EUIPO and national IP offices across the EU, aiming to promote consistent decision-making and enhance legal certainty. Rather than offering a fixed list of unclear terms or prescribing specific outcomes, it outlines principles to guide the assessment of goods and services. This approach improves transparency and predictability for both examiners and trademark applicants/owners.

The methodology under CP15 is grounded in established case-law and considers factors such as the nature, purpose, method of use, complementarity, competition, distribution channels, target consumers, and the potential common origin of the goods and services being compared. These criteria ensure that comparisons are conducted in a logical, structured, and evidence-based manner.

Importantly, the fact that a term in an earlier trademark is vague does not mean it will be excluded from the comparison. Instead, such terms will be interpreted based on their literal meaning and the context of their classification. The EU General Court has confirmed in multiple cases that trademark owners who fail to define their goods and services clearly cannot later benefit from that vagueness in legal proceedings. CP15 embeds this principle, discouraging the strategic use of vague terms and encouraging precision in trademark specifications.

TIP FOR TRADEMARK OWNERS: Precision in defining the goods and services of your trademark is essential, not only during the registration process but also in any future trademark disputes. Clear and specific terms strengthen your position and reduce the risk of legal uncertainty.

This article is intended to provide general guidance on the topic. At GIORGOS LANDAS LLC, we assist clients in identifying clear and specific goods and services for their trademark applications, helping to avoid the risks associated with vague or overly broad terms. Whether you are filing in Cyprus, the European Union, or internationally, we are here to support you in ensuring your trademark rights are well-defined and enforceable. For more information, feel free to contact us through our website or by emailing info@landaslaw.com. To learn more about the new CP15 and its implications, you may also refer to the official EUIPN website (www.euipn.org).

06
May2025

Η ΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ: ΝΟΜΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Η παρούσα μελέτη επικεντρώνεται στη θεμελίωση και την εφαρμογή του Δικαίου της Ανάγκης στο Κυπριακό Δημόσιο Δίκαιο, το οποίο συνιστά μια καθοριστική πτυχή της συνταγματικής ιστορίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μέσα από το σχολιασμό ορισμένων νομολογιακών αποφάσεων, οι οποίες εύλογα μπορούν να χαρακτηριστούν ως ορόσημο, γίνεται μια σύντομη ανάλυση του Δικαίου της Ανάγκης. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται επίσης στη σχέση του με τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά κατοχυρώνονται και προστατεύονται από το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

I. Εισαγωγή.    

Είναι καθολικά παραδεκτό, πως η ύπαρξη και η ορθή εφαρμογή ενός συνταγματικού κειμένου αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο του συνταγματικού οικοδομήματος καθώς και  sine qua non στοιχεία μιας ευνομούμενης πολιτείας[1]. Αναφορικά με το κυπριακό συνταγματικό πλαίσιο, είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός πως το κυπριακό Σύνταγμα κρίνεται ως ένα sui generis Σύνταγμα,  του οποίου η πολυπλοκότητα, ο  λεπτομερής και  υπερβολικά άκαμπτος χαρακτήρας καθώς και η αυστηρή πλην όμως δικαιολογημένη κριτική την οποία δέχθηκε συνιστούν ιδιαίτερα γνωρίσματα του[2]. Ειδικότερα,  ο De Smith επισήμανε πως το κυπριακό Σύνταγμα αποτελεί ένα «τραγικό και σε μερικές περιπτώσεις σχεδόν κωμικό κείμενο»[3] αντανακλώντας με το πιο εμφατικό τρόπο την εντελώς λανθασμένη φιλοσοφία του[4]. Πράγματι, το κυπριακό Σύνταγμα αποτέλεσε την απόρροια μιας επίπονης διαδικασίας διαπραγματεύσεων ενώ ιδιαίτερη αίσθηση προκαλούν αφενός οι δοτές ιδιομορφίες του και αφετέρου η ισχυρή παρουσία της δυαδικής αρχής η οποία βρίσκεται εμποτισμένη σε ποικίλες ουσιαστικές διατάξεις του Συντάγματος[5].       Τα γεγονότα τα οποία ακολούθησαν την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και έλαβαν χώρα το Δεκέμβριο του 1963 είχαν ως άμεση απόρροια τη δημιουργία μιας πρωτοφανούς συνταγματικής κρίσεως, με το κυπριακό Σύνταγμα όπως είχε διαμορφωθεί να μην ήταν ικανό να αντιμετωπίσει τη συνταγματική αυτή παράλυση και το ενδεχόμενο κατάρρευσης του συστήματος απονομής της δικαιοσύνης να γίνεται όλο και πιο πιθανόν[1].   Ως εκ τούτου, η εισαγωγή της αρχής του δικαίου της ανάγκης στο κυπριακό νομικό σύστημα κρίθηκε ως επιβεβλημένη προκειμένου το τελευταίο να αποκτήσει τη δυνατότητα συνέχισης της λειτουργίας του παρά τις αντιξοότητες και τα συνταγματικά αδιέξοδα τα οποία προέκυψαν μετά το 1963[2].

Για την υποδοχή και αποδοχή της ζωτικής για το κυπριακό σύστημα νομικής αρχής του Δικαίου της Ανάγκης, τα λατινικά αξιώματα «salus populi suprema lex esto»[3] και «necessitas non habet legem»[4] διαδραμάτισαν καθοριστικό  παράγοντα.   Δεν πρέπει να παροράται το γεγονός πως το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί σημαντική συνέπεια του αυστηρού και άτεγκτου χαρακτήρα του κυπριακού Συντάγματος ενώ αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός πως το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του κυπριακού Συντάγματος αφού δίδει τη δυνατότητα παρέκκλισης από ουσιώδεις συνταγματικές διατάξεις οι οποίες εμπεριέχουν το δικοινοτικό στοιχείο προκειμένου να καταστεί εφικτή η συνέχιση της ύπαρξης και λειτουργίας του κυπριακού κράτους[5].  Ο όρος «ανάγκη» υποδηλοί ότι το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί ύστατο μέτρο, η επίκληση του οποίου δικαιολογείται όταν και εφόσον απειλείται η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών[6]. Όπως αναφέρθηκε από το Πική Δ. στην υπόθεση President of the Republic v. The house of Representatives[7] το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί εφεδρεία του Δικαίου για τη κατοχύρωση της συνταγματικής τάξης και δεν αποτελεί μέσο παράκαμψης των προνοιών του Συντάγματος αλλά ούτε και διέξοδο από τις περιοριστικές του διατάξεις.

II. Η Καθοριστική Απόφαση Ibrahim Στο Τομέα του Συνταγματικού Δικαίου.

Άξιον αναφοράς συνιστά το γεγονός πως η εισαγωγή του δικαίου της ανάγκης στο κυπριακό νομικό σύστημα έλαβε χώρα με την θεμελιώδη απόφαση Ibrahim[1], ενώ παράλληλα πρέπει να υπομνησθεί η επίδραση που έχει το δίκαιο της ανάγκης στη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτά διασφαλίζονται από το δεύτερο μέρος του κυπριακού Συντάγματος[2]. Συγκεκριμένα, η υπόθεση Ibrahim έχει μια σταθερά ισχυρή παρουσία και δικαίως χαρακτηρίζεται ως θεμελιακή απόφαση για το κυπριακό νομικό σύστημα αφού οι αρχές οι οποίες υιοθετήθηκαν σε αυτή αποτέλεσαν τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίχθηκε η νομολογία του κυπριακού Ανώτατου Δικαστηρίου αναφορικά με το δίκαιο της ανάγκης[3]. Κατά την 10η Νοεμβρίου του 1964, τρεις διακεκριμένοι δικαστές, οι κ.κ. Γεώργιος Σ. Βασιλειάδης, Μιχαλάκης Α. Τριανταφυλλίδης και Ιούλιος Ιωσηφίδης, σε συνεργασία με τον τότε Γενικό Εισαγγελέα της Δημοκρατίας, κ.Κρίτωνα Γ. Τορναρίτη, εξέδωσαν την ιστορική απόφαση που εφάρμοσε για πρώτη φορά το Δίκαιο της Ανάγκης στη χώρα. Η απόφαση αυτή, από τότε, αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο του Συντάγματος και πυλώνα της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Επιπροσθέτως, πρέπει να υπομνησθεί πως η απόφαση Ibrahim έτυχε σημαντικής διεθνούς αναγνώρισης αφού έχει μνημονευθεί και τύχει επίκλησης σε σωρεία υποθέσεων ξένων υποθέσεων[4] κατά τις οποίες κρίθηκε αναγκαία η εφαρμογή του δικαίου της ανάγκης[5]. Βάσει των προαναφερόμενων, κρίνεται ως απαραίτητος ο μερικός σχολιασμός της. Επίκεντρο στην υπόθεση Ibrahim  αποτελούσε η συνταγματικότητα του νόμου του 1964 (Ν.33/64)[6]  βάσει του οποίου τα δύο συνταγματικώς προβλεπόμενα δικαστήρια, λόγω των γεγονότων τα οποία κατέστησαν αδύνατη τη λειτουργία τους ενοποιήθηκαν και δημιουργήθηκε το νέο Ανώτατο Δικαστήριο στο οποίο εκχωρήθηκαν όλες οι αρμοδιότητες από τα ανωτέρω προβλεπόμενα από το Σύνταγμα δικαστήρια[7].  Το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας του Ν.33/64 εγέρθηκε στα πλαίσια άσκησης εφέσεως από το Γενικό Εισαγγελέα κατά αποφάσεως του Επαρχιακού Δικαστηρίου βάσει της οποίας θα αφήνονταν  ελεύθεροι με εγγύηση Τουρκοκύπριοι οι οποίοι συνελήφθησαν με κατοχή όπλων και εκρηκτικών.  Ο συνήγορος υπεράσπισης υποστήριξε πως ο Ν.33/64 ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με ποικίλες συνταγματικές διατάξεις, ενώ σε δεύτερο στάδιο έθιξε ζητήματα τα οποία αφορούν τον ίδιο το Ν.33/64[8].  Η επιχειρηματολογία της πλευράς Ibrahim στηριζόταν στην ορθόδοξη προσέγγιση, ακολουθώντας τη κλασσική κανονιστική θέση του Συντάγματος ως τη κορυφαία πηγή δικαίου βάσει του άρθρου 179 του Συντάγματος[9].   

Ιδιαίτερης αναφοράς πρέπει να τύχει η προσέγγιση των τριών δικαστών του Δικαστηρίου οι οποίοι αποφάνθηκαν επί της συγκεκριμένης, ζωτικής σημασίας απόφασης αναφέροντας πως το νέο Ανώτατο Δικαστήριο δεν πρέπει να θεωρείται ως αντισυνταγματικό δημιούργημα επισημαίνοντας παράλληλα πως το Σύνταγμα θα πρέπει να ερμηνεύεται και να εφαρμόζεται σε συνάρτηση με το δίκαιο της ανάγκης[10].  Ειδικότερα, ο Δικαστής Βασιλειάδης διέκρινε μεταξύ της γενικής κατάστασης η οποία επικρατούσε στη Κύπρο μετά την αποχώρηση των Τουρκοκυπρίων τόσο από τη κυβέρνηση όσο και από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και της ειδικής κατάστασης η οποία αφορούσε τις δυσχέρειες στην ορθή απονομή της δικαιοσύνης, αναφέροντας πως το κράτος αμυνόμενο προσπαθεί να ανταποκριθεί και να αντιδράσει στη παράλυση της δικαιοσύνης και λαμβάνει νομοθετικά μέτρα προκειμένου να αντιμετωπίσει του συγκεκριμένο κενό.

Άξια αναφοράς είναι και η προσέγγιση του Δικαστού Ιωσηφίδη, ο οποίος, αφού τόνισε την ειδική κατάσταση η οποία επιχειρείται να αντιμετωπιστεί, προέβηκε σε ανάλυση των κριτηρίων τα οποία πρέπει να ικανοποιούνται προκειμένου να τύχει επίκλησης και εφαρμογής το δίκαιο της ανάγκης όπως αυτό θεμελιώθηκε στην υπόθεση Ibrahim[11].  Επιπροσθέτως, ο δικαστής Τριανταφυλλίδης εστίασε στο γεγονός πως το κυπριακό Σύνταγμα δεν συνιστά γνήσια έκφραση της συντακτικής αρμοδιότητας  με άμεση απόρροια να τίθενται κάποια όρια στην υπεροχή του Συντάγματος. Συνεπώς, ανέφερε πως σε εξαιρετικές περιπτώσεις ο κανόνας του άρθρου 179 δίδει χώρο στην έννοια του δικαίου της ανάγκης καταλήγοντας  πως πρόκειται για μια άρρητη  αρχή της συνταγματικής επιστήμης και του κυπριακού Συντάγματος.  Ως εκ τούτου, όπως προέκυψε από την απόφαση Ibrahim, το δίκαιο της ανάγκης δεν συνιστά υπερσυνταγματική αρχή, αλλά αντιθέτως αποτελεί μέρος της εθνικής συνταγματικής ταυτότητας η οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το κυπριακό Σύνταγμα συμβάλλοντας στην ίδια τη διατήρηση του κυπριακού κράτους[12].

III. Εφαρμογή του Δικαίου της Ανάγκης στο Κυπριακό Δημόσιο Δίκαιο.

Η νομολογία του Ανώτατου Δικαστηρίου ως προς το δίκαιο της ανάγκης οδηγεί εύλογα στο συμπέρασμα πως στο κυπριακό δημόσιο δίκαιο η αρχή αυτή είναι ζωτικής σημασίας και έχει διαμορφώσει ουσιωδώς τη συνταγματική εικόνα του κυπριακού κράτους αφού μπορεί να τύχει επίκλησης και εφαρμογής σε ποικίλες περιπτώσεις, οι οποίες αφορούν τη λειτουργία των οργάνων του κράτους καθώς τις προβλεπόμενες από το Σύνταγμα διαδικασίες[1].  Ειδικότερα, το γεγονός πως το δίκαιο της ανάγκης μπορεί να τύχει επίκλησης προκειμένου να διασωθεί νομοθέτημα το περιεχόμενο ή η ψήφιση του οποίου δεν έγινε με το καθορισμένο από το Σύνταγμα τρόπο, ενισχύει τη πιο πάνω προσέγγιση.   Όπως προκύπτει από την απόφαση Ιωαννίδης[2],  νόμος ο οποίος έχει ψηφιστεί από τη Βουλή κατά παράβαση συνταγματικής διάταξης μπορεί να διασωθεί με επίκληση του δικαίου της ανάγκης εφόσον πληρούνται τα κριτήρια όπως αυτά διατυπώθηκαν στην υπόθεση Ibrahim. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην ανωτέρω αναφερόμενη υπόθεση Ιωαννίδης δεν επικεντρώθηκε στο περιεχόμενο του νόμου αλλά στο τρόπο θέσπισης του και ανέφερε ότι το δίκαιο της ανάγκης συνιστά την αιτιολογική βάση για τη διάσωση του νόμου.  Συνεπώς,  το δίκαιο της ανάγκης, ως μέρος της συνταγματικής τάξεως μπορεί να τύχει επίκλησης προκειμένου  να διασωθεί νόμος του οποίου η διαδικασία θέσπισης του έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις της υπόθεσης Ibrahim.

Συναφής είναι και η υπόθεση Μεσαρίτου[3] όπου το Ανώτατο Δικαστήριο κλήθηκε να αποφανθεί επί της συνταγματικότητας του Ν.61/70[4] αναφορικά με τους οργανισμούς δημοσίου δικαίου.  Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε πως, παρά το γεγονός ότι ο επίδικος νόμος ψηφίστηκε κατά παράβαση του Συντάγματος, αυτός θεωρείται ως συνταγματικός στη βάση του δικαίου της ανάγκης, αφού υπήρχε πραγματική ανάγκη λόγω της αποχώρησης των Τουρκοκυπρίων, επισημαίνοντας πως σε αντίθετη περίπτωση θα υπήρχαν σημαντικές επιπτώσεις στη λειτουργία των εν λόγω οργανισμών. Ειδικότερα, το δικαστήριο στην υπόθεση Μεσαρίτου ανέφερε το εξής σημαντικό: «Ο Ν.61/70 μπορεί να δικαιολογηθεί βάσει της αρχής του δικαίου της ανάγκης όπως αυτή υπάρχει σιωπηρά στο άρθρο 179 του Συντάγματος»[5].  Επιπροσθέτως,  η υπόθεση Μάμας Κουμή[6] συνιστά χαρακτηριστική περίπτωση καθώς σύμφωνα με την εν λόγω απόφαση, το δίκαιο της ανάγκης μπορεί να τύχει επίκλησης και να αποτελέσει το νομικό έρεισμα προκειμένου να διασωθεί νομοθετική διάταξη το περιεχόμενο της οποίας βρίσκεται σε αντίθεση με συνταγματικές πρόνοιες.  Ειδικότερα, αντικείμενο της εν λόγω υπόθεσης ήταν η χρήση της αγγλικής γλώσσας στα δικαστήρια κατά παράβαση των άρθρων 3 και 189 του Συντάγματος. Το Ανώτατο Δικαστήριο ανέφερε πως το δίκαιο της ανάγκης διασώζει το συγκεκριμένο νομοθέτημα το οποίο βρίσκεται σε αντίθεση με τις συνταγματικές πρόνοιες χωρίς εντούτοις να γίνεται αναφορά στα κριτήρια της υπόθεσης Ibrahim.  Αναφοράς πρέπει να τύχει και η υπόθεση In Re Georghiou[7] όπου το Ανώτατο Δικαστήριο ανέφερε πως ο διορισμός βοηθού γενικού Εισαγγελέα από την ελληνική και όχι από την τουρκική κοινότητα όπως προβλέπει το άρθρο 111.2 του Συντάγματος μπορεί να δικαιολογηθεί στη βάση του δικαίου της ανάγκης.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα το οποίο αποδεικνύει πως το δίκαιο της ανάγκης αποτελεί μέρος της εθνικής συνταγματικής μας ταυτότητας συνιστά το γεγονός πως το τελευταίο αποτέλεσε τη νομική βάση προκειμένου να ιδρυθεί το Υπουργείο Παιδείας κατά παράβαση των συνταγματικών διατάξεων και συγκεκριμένα του άρθρου 46 του Συντάγματος το οποίο προνοεί πως τα προβλεπόμενα υπουργεία είναι δέκα στο σύνολο τους[8].  Η συνταγματικότητα του Ν. 12/65 ο οποίος προνοεί τη σύσταση του Υπουργείου Παιδείας αποτέλεσε το αντικείμενο συζήτησης σε ορισμένες καθοριστικής σημασίας υποθέσεις οι οποίες έφτασαν ενώπιον του ανώτατου Δικαστηρίου.  Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε στις υποθέσεις Georghiades[9], Συμεωνίδη[10] και Cypiom[11], το δίκαιο της ανάγκης δικαιολογεί τη θέσπιση του Ν. 12/65 αφού με την αυτοδιάλυση και αποποίηση των αρμοδιοτήτων της ελληνικής κοινοτικής συνελεύσεως δημιουργήθηκε κενό εξουσίας για τη κάλυψη του οποίου η Βουλή αποφάσισε να λάβει νομοθετικά μέτρα προκειμένου να υπάρξει ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος.  Ως εκ τούτου, μέχρι και σήμερα το δίκαιο της ανάγκης βρίσκει εφαρμογής αφού βάσει του τελευταίου παρέχεται η δυνατότητα ύπαρξης του Υπουργείου Παιδείας. Επιπροσθέτως, όπως αναφέρθηκε στην υπόθεση  Erel Ali[12] η πολιτεία στηρίζει τη νόμιμη ύπαρξη και συνέχιση λειτουργίας της στο δίκαιο της ανάγκης με αποτέλεσμα το τελευταίο να θεωρείται ως ο πυλώνας που στηρίζει το νόμιμο οικοδόμημα της Δημοκρατίας.  Τελευταία αλλά όχι ασήμαντη είναι η υπόθεση Κουλουντή[13] στην οποία το Ανώτατο Δικαστήριο ανέφερε χαρακτηριστικά το εξής: «Η σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας καθιστά εμφανή με τον πιο πειστικό τρόπο πόσο μακριά από την πραγματικότητα ήταν ορισμένες συνταγματικές πρόνοιες και σε ποιο βαθμό το Σύνταγμα απαιτεί τη βοήθεια του δικαίου της ανάγκης για να μπορέσει το κράτος να συνεχίσει να λειτουργεί».

IV. Το Δίκαιο Της Ανάγκης Και Η Προάσπιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Καθοριστικής σημασίας και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα στο πλαίσιο του κυπριακού δημοσίου δικαίου είναι η επίδραση του δικαίου της ανάγκης στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα όπως αυτά διασφαλίζονται στο δεύτερο μέρος του κυπριακού Συντάγματος[1]. Το κυπριακό Σύνταγμα, με μία σειρά διατάξεων, προσπάθησε να δημιουργήσει μια ασφαλιστική δικλείδα και ένα υψηλό επίπεδο προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώ πρέπει να υπομνησθεί πως, βάσει του άρθρου 33 του Συντάγματος[2],  ενδεχόμενος περιορισμός τους μπορεί να λάβει χώρα μόνο για λόγους οι οποίοι ρητώς αναφέρονται στις σχετικές συνταγματικές διατάξεις.  Ως εκ τούτου, εύλογα μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα πως το δίκαιο της ανάγκης δεν μπορεί να τύχει επίκλησης προκειμένου να υπάρξει περιορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παράλληλα, άξιον αναφοράς συνιστά το γεγονός πως  στην υπόθεση Ibrahim, το Δικαστήριο επισήμανε πως η ανάγκη ύπαρξης και απρόσκοπτης λειτουργίας των δικαστηρίων βάσει του δικαίου της ανάγκης έχει ως κύριο στόχο τη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα πλαίσια του κράτους δικαίου. Επομένως τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν την αιτιολογική βάση πάνω στην οποία το Δικαστήριο στηρίζεται προκειμένου να εξηγήσει τη χρήση και εισαγωγή του δικαίου της ανάγκης[3].

Παρά τα όσα πιο πάνω αναφέρθηκαν, άξιον μνείας συνιστά το γεγονός πως σε ορισμένες υποθέσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, εξετάστηκε η δυνατότητα περιορισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων έχοντας ως αιτιολογική βάση το δίκαιο της ανάγκης, με την υπόθεση Chimonides[4] να αποτελεί τη πρώτη χαρακτηριστική περίπτωση[5]. Η υπόθεση Chimonides είχε ως αντικείμενο τη συνταγματικότητα του Ν.19/65[6] αφού όπως υποστήριξε ο εφεσείων ο επίδικος νόμος ερχόταν σε αντίθεση με το άρθρο 23 του Συντάγματος το οποίο  προστατεύει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία καθώς και με το άρθρο 26 το οποίο διασφαλίζει την ελευθερία του συμβάλλεσθαι. Η ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου κατέληξε ομόφωνα πως ο Ν.16/65 δεν είναι αντισυνταγματικός με τα μέλη του Δικαστηρίου να ακολουθούν εντούτοις διαφορετική οδό και προσέγγιση με κεντρικό σημείο διαφωνίας την ερμηνεία του άρθρου 26 του Συντάγματος[7]. Η μια ισχυρή τάση υποστήριξε πως το άρθρο 26 δεν παραβιάζεται αφού έκρινε ότι ο περιορισμός του δικαιώματος αναφορικά με το συμβάλλεσθαι ελευθέρως μπορούσε να δικαιολογηθεί βάσει της επείγουσας δημόσιας κατάστασης που επικρατούσε και η οποία ήταν τέτοιας φύσεως ώστε να ενεργοποιείται η υπονοούμενη εξουσία αστυνόμευσης  – reserved police power που το κράτος έχει δυνάμει του Συντάγματος[8].

Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι στην υπόθεση Chimonides εισάγεται η έννοια της εξουσίας αστυνόμευσης του κράτους όπως αυτή έχει αναπτυχθεί στα πλαίσια του αμερικανικού συνταγματικού δικαίου. Ειδικότερα, αναφέρθηκε πως  υπάρχει ένας άρρητος, υπονοούμενος κανόνας ο οποίος εξουσιοδοτεί το κράτος να προβαίνει σε αστυνόμευση σε συγκεκριμένες έκτακτες περιστάσεις προκειμένου να υπάρξει προστασία των ζωτικών συμφερόντων του κοινού[9].  Συνεπώς τα γεγονότα του 1963 είχαν ως απόρροια τη δημιουργία μιας επείγουσας δημόσιας οικονομικής ανάγκης και επομένως ο περιορισμός του δικαιώματος μπορούσε να δικαιολογηθεί βάσει του δικαίου της ανάγκης αφού σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή το κράτος δεν παρέμβει ρυθμιστικά, το δικαίωμα θα καταργηθεί εκ των γεγονότων. Η αντίθετη άποψη, υποστήριξε πως τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να περιοριστούν βάσει των συνταγματικά προβλεπόμενων λόγων η ερμηνεία των οποίων πρέπει να γίνει με στενό τρόπο και σύμφωνα με το άρθρο 35 του Συντάγματος.  Αναφορικά με την έννοια της εξουσίας αστυνόμευσης, επισημάνθηκε πως η αμερικανική νομολογία δεν μπορεί να είναι χρήσιμη και να εφαρμοστεί στο πλαίσιο του κυπριακού συνταγματικού δικαίου. Ειδικότερα, ο δικαστής Τριανταφυλλίδης ανέφερε πως στο κυπριακό Σύνταγμα προβλέπεται με εξαντλητικό τρόπο η δυνατότητα περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίων καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως υπονοούμενη εξουσία αστυνόμευσης του κράτους αναφορικά με τα  συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα δεν είναι εφικτή.

Η απόφαση Apostolides[10] αποτελεί μια ακόμη καθοριστικής σημασίας υπόθεση αναφορικά με το ζήτημα περιορισμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη βάση του δικαίου της ανάγκης. Αντικείμενο της εν λόγω απόφασης ήταν η συνταγματικότητα του Ν.1/75[11] αναφορικά με τη προσωρινή αναστολή αποζημιώσεων στα πλαίσια πλεονασμού και κατά πόσο ορισμένες νομοθετικές διατάξεις βρίσκονταν σε αντίθεση με το άρθρο 26 του Συντάγματος. Το Ανώτατο Δικαστήριο, στηριζόμενο στη προγενέστερη υπόθεση Chimonides,  έκρινε πως ακόμη και αν ο νόμος ήταν αντισυνταγματικός, αυτός θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με επίκληση της εφεδρικής εξουσίας αστυνόμευσης που το κράτος έχει σε καταστάσεις ανάγκης, αφού η εν λόγω εξουσία είναι εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να διασφαλιστούν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Στην υπόθεση Apostolides το κρίσιμο στοιχείο συνίσταται στο  ότι εξισώνεται κατά ρητό τρόπο η εφεδρική εξουσία αστυνόμευσης με το δίκαιο της ανάγκης, με το δικαστήριο να αναφέρει χαρακτηριστικά το εξής: «Το δίκαιο της ανάγκης δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά μια πτυχή της εφεδρικής εξουσίας του κράτους να νομοθετεί προς όφελος της ακεραιότητας του κράτους και της κοινωνικής συνοχής».

Οι συνεκδικασθείσες αποφάσεις Aloupas[12] και Ambrosia Oils[13] συνιστούν μια ακόμη περίπτωση όπου εξετάστηκε η δυνατότητα περιορισμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών σύμφωνα με το δίκαιο της ανάγκης. Αντικείμενο των συνεκδικασθείσων αυτών αποφάσεων αποτέλεσε ο Ν. 24/79[14] βάσει του οποίου, κατά τη διάρκεια της έκρυθμης κατάστασης αναστέλλονταν οι συμβατικές υποχρεώσεις οποιουδήποτε εκτοπισθέντα ή πληγέντα οφειλέτη, γεγονός το οποίο όπως υποστήριξαν τα διάδικα μέρη βρισκόταν σε αντίθεση με το άρθρο 26 του Συντάγματος. Το Ανώτατο Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο νόμος είναι συνταγματικός με το δικαστή Τριανταφυλλίδη να αναφέρει πως όταν το κράτος βρίσκεται αντιμέτωπο με καταστάσεις ανάγκης οι οποίες υπερβαίνουν την εφεδρεία  που προσφέρει το άρθρο 183 του Συντάγματος, τότε υπάρχει η δυνατότητα ενεργοποίησης του δικαίου της ανάγκης και το κράτος μπορεί να προβεί στη λήψη μέτρων τα οποία  επιβάλλουν περιορισμούς στα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες ακόμη  και κατά παράβαση του άρθρου 33 του Συντάγματος σύμφωνα με το δίκαιο της ανάγκης. Επιπροσθέτως, αναφορικά με την εφεδρεία παρέμβασης που το κράτος έχει στα πλαίσια αστυνόμευσης,  το Δικαστήριο ανέφερε χαρακτηριστικά πως μεταξύ του δικαίου της ανάγκης και της εφεδρείας παρέμβασης δεν υφίσταται οποιαδήποτε ουσιώδης διαφορά αφού τα δύο συνιστούν όψεις του ίδιου νομίσματος, εξισώνοντας με το τρόπο αυτό τις δύο ζωτικής σημασίας αρχές[15]. Επιβεβαίωση της απόφασης Aloupas υπήρξε στην μεταγενέστερη υπόθεση Σολομωνίδης[16],  όπου το Δικαστήριο αφού ανέφερε επικαλούμενο την υπόθεση Ibrahim πως  το δίκαιο της ανάγκης έχει σκοπό τη διασφάλιση της ύπαρξης και της λειτουργίας του κράτους, επισήμανε χαρακτηριστικά το εξής σημαντικό:

«Όταν η Πολιτεία αντιμετωπίζει μια συμφορά που έχει ξεπεράσει τη θεραπευτική εμβέλεια Κήρυξης Κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης, κάτω από το Άρθρο 183 του Συντάγματος, η Πολιτεία μπορεί να προσφύγει σε μέτρα που συνεπάγονται τον ή στέρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών… και μπορεί να το πράξει τούτο βάσει του «δικαίου της ανάγκης» και, σε τέτοια περίπτωση, είτε κάποιος ομιλεί για το «δίκαιο της ανάγκης», ή «τα κατάλοιπα εξουσίας» δεν υπάρχει καμιά ουσιώδης διαφορά, γιατί και οι δύο αυτές έννοιες είναι δύο πλευρές ενός και του ιδίου δικαιϊκού νομίσματος».

 Μια ακόμη χαρακτηριστική περίπτωση συνιστά η υπόθεση Aristides[17] όπου εξετάστηκε η συμβατότητα του  Ν.21/62[18] με το άρθρο 26 του Συντάγματος το οποίο διασφαλίζει την ελευθερία του συμβάλλεσθαι. Το Δικαστήριο αποφάσισε πως ακόμη και στη περίπτωση που ο νόμος ήταν αντισυνταγματικός, αυτός θα μπορούσε, δεδομένης της τραγικής κατάστασης μετά τη τουρκική εισβολή να διασωθεί με επίκληση του δικαίου της ανάγκης. Το Ανώτατο Δικαστήριο στην υπόθεση Aristides ανέφερε πως το δίκαιο της ανάγκης συμπίπτει με την αρχή περί επιτρεπόμενης αφόπλισης από τη νομιμότητα για σκοπούς οι οποίοι αφορούν το υπέρτατο δημόσιο συμφέρον[19].  Η υπόθεση Aristides έτυχε επίκλησης στη μεταγενέστερη υπόθεση Kritiotis[20] όπου το Δικαστήριο ανέφερε πως η έννοια του δικαίου της ανάγκης και της εξουσίας αστυνόμευσης που έχει το κράτος συμπίπτουν.

V. Συμπεράσματα.

Σύμφωνα με όλα όσα αναλύθηκαν πιο πάνω, συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως το δίκαιο της ανάγκης εύλογα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μέρος της κυπριακής συνταγματικής ταυτότητας με τη πλούσια νομολογία του Δικαστηρίου να συμβάλει καθοριστικά στην ενίσχυση του συμπεράσματος αυτού. Το Δικαστήριο, μετά την καταλυτικής σημασίας απόφαση Ibrahim υπήρξε πρόθυμο να δικαιολογήσει οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις του Συντάγματος οι οποίες απορρέουν από τη πρακτική αδυναμία λειτουργίας της δικοινοτικής δομής στη βάση του Δικαίου της Ανάγκης[1].  

References.

List of Cases.

  • President of the Republic v. The house of Representatives (1985) 3 C.L.R. 2224
  • The Attorney General of the Republic v. Mustafa Ibrahim and others (1964) C.L.R 195.
  • Re Manitoba Language Rights (1985) SCR 721.
  • Begum Nusrat Bhutto v. The Chief of the Army Staff and the Federation of Pakistan PLD 1977 SC 710.
  • Adams v. Adams (1970) 3 ALL E.R 572.
  • Mitschell and Others v. Director of Public Prosecutions and Another 45 (1986) LRC 86.
  • Mokotso and Others v. King Moshoeshoe II and Others, 5 August 1988, (1992) 90 ILR 427.
  • Madzimbamuto v. Lardner – Burke (1968) 3 ALL E.R 561,581.
  • Polycarpos Ioannides v. The Police (1973) 2C.L.R. 125.
  • Rita Mesaritoy v. The Cyprus Broadcasting Corporation (1972) 3 CLR 100.
  • Mamas Koumi v. Mikkos Kortari (1983) 1 CLR 856.
  • In Re Georghiou (1983) 2 CLR 1.
  • President of Republic v. House of Representatives (1985) 3 C.L.R. 2801.
  • Erel Ali and Others v. Republic of Cyprus and Others (2007) 3 CLR 186.
  • Yiannakis Koulountis and Another v. House of Representatives and Another (1997) 1 CLR 1026.
  • Cleanthis Georghiades v. The Republic (1966) 3 CLR 252.
  • Symeonides and Others v. Republic and Others (1991) 4 CLR 863.
  • Chimonides v. Manglis (1967) 1 C.L.R. 125.
  • Georghios Apostolides and Others v. The Republic (1982) 3 CLR 928.
  • Ambrosia Oils and Margarine Industry Limited v. Bank of Cyprus Limited (1983) 1 CLR 55.
  • Andreas Aloupas and Another v. National Bank of Greece S.A (1983) 1 CLR 55.
  • Loukis Kritiotis v. The Municipality of Paphos (1986) 3 CLR 322.
  • Omiros Aristides and Others v. The Republic (1983) 3 CLR 1507.

Books.

  • Andreas Nikola Loizou, “Constitution of the Republic of Cyprus”, Nicosia (2001).
  • Aimilianides, A. “The Overcoming of the Cypriot Constitution”, Sakkoulas Publications (Athens-Thessaloniki), (2006).
  • Polyviou P, “Cyprus on The Edge. A Study in Constitutional Survival”, Nicosia (2013).
  • Polyviou P, “The case of Ibrahim, The Doctrine of Necessity and the Republic of Cyprus”, Chryssafinis and Polyviou (2013).
  • Kombos C, “Social Rights in the Republic of Cyprus”, Eleven International Publishing In, Krzysztof W. “Social Rights As Fundamental Rights – XIXth International Congress of Comparative Law”, (2016).

Articles.

  • Leslie Wolf-Phillips “A Study of the Doctrine of Necessity” Third World Quarterly, Vol. 1, No. 4 (Oct., 1979).
  • De Smith, “ S.A. The New Commonwealth and its Constitutions” London: Steves and Sons (1964).
  • Hogg, Peter W. “Necessity in a Consitutional Crisis.” Monash University Law Review 15.3/4 (1989).
09
Apr2025

ANNOUNCEMENT DIGITAL NOMAD VISA

The Migration Department has opened the application process for residence permits under the “Cyprus Digital Nomad Visa” scheme. The maximum number of permits that can be granted remains at 500.

The “Cyprus Digital Nomad Visa” scheme allows nationals from non-EU and non-EEA countries, who can work remotely using telecommunications technology, to reside temporarily in the Republic of Cyprus and work for an employer registered abroad or provide services remotely for companies or clients located outside the Republic of Cyprus.

The scheme aims to strengthen Cyprus as a center for the provision of electronic services, where, combined with other advantages offered by Cyprus, the attraction of digital nomads will contribute to the development of the business ecosystem and consequently, to the economic development of the country. The introduction of the “Cyprus Digital Nomad Visa” is part of the Strategy for Attracting Businesses for Activities and/or Expansion of their Activities in the Republic of Cyprus.

For more information and legal advice on the application process, required qualifications, criteria, and supporting documents for the Cyprus Digital Nomad Visa and/or any other residence permits, you can contact our law firm. Our specialized lawyers are experts in both permanent and temporary residence permits.

Areas of Practice

1) Naturalization (Based on the years of Residence in the Republic of Cyprus Due to Cypriot origin, Due to Marriage/Civil Union with a Cypriot Citizen)

2) Permanent Residence Permit (Regulation 6.2, Fast Track procedure, Category F)

3) Entry Permit and Residence Permit for employees of Foreign Interest Companies and their family members

4) Temporary Residence Permit/Visitors

5) Residence Permit of European Citizens and their family members

6) Certificate of Permanent Residence

7) Residence Permit of Spouses and family members of a European Citizen

8) Residence Permit of Spouses and family members of a Cypriot Citizen

9) Entry and Residence Permit for Domestic Workers

10) Nomads Visa in Cyprus

11) Golden Visa in Greece

26
Mar2025

Giorgos Landas LLC Recognized in The Legal 500 EMEA 2025 for Excellence in Three Practice Areas

It is with great pleasure that we announce the recognition of Giorgos Landas LLC in the 2025 edition of The Legal 500 Europe, Middle East & Africa for our outstanding performance in three key practice areas:

1. Commercial, Corporate, and M&A (Tier 5): Our firm boasts a robust track record in representing software companies, startups and joint ventures as well as construction and development groups in Cyprus on corporate and commercial matters. We are also noted for our strength in assisting high-net-worth individuals, major financial institutions, and commercial banks. The firm has been involved in several major mergers and acquisitions both nationally and at cross-border level with successful consultations. Clients have praised our proactive approach, dedication to solving issues, and attention to detail to get the transactions over the line.

2. Dispute Resolution (Tier 5): Our dispute resolution team offers bespoke services to a diverse clientele, encompassing public and private companies, multinational corporations, banks, financial institutions, entrepreneurs, and individual clients both domestically and internationally. We are adept at handling litigation and mediation, with recognized strength in advising on family law matters, personal injury claims, and debt collection/security enforcement cases. We have a proven track record of resolving deadlocks and settling disputes of various natures and characteristics. Clients have highlighted our innovative practical approach, high level of responsiveness, and outstanding problem-solving abilities.

3. Real Estate and Construction (Firms to Watch): We are honored to be recognized as a firm to watch in the Real Estate and Construction sector. Our firm has excelled in this area for years and is renowned among industry leaders and legal practitioners specializing in the immovable property sector of Cyprus. This acknowledgment reflects our growing expertise and commitment to providing exceptional legal services in this field.​

These accolades are a testament to our unwavering commitment to legal excellence, client satisfaction, and innovation in the legal industry. We extend our heartfelt gratitude to our clients for their trust and confidence in our services and commend our dedicated team members for their hard work, expertise, and unwavering commitment to excellence. Together, we look forward to building on this success and continuing to exceed the expectations of our clients in the years to come.

We will continue to provide top-tier legal services with dedication and excellence.

For any legal assistance, we remain at your disposal by contacting us at T. 25817779 or email: info@landaslaw.com

12
Mar2025

Cyprus joins Europe’s Schengen zone

Cyprus is in the final stage of preparations to meet the technical and regulatory requirements for Schengen membership and becoming a member of the Schengen Zone, Europe’s free-travel area.  Cyprus is actively working towards this goal and is expected to join the Schengen Zone by end of 2025. This marks an important step in the country’s ongoing efforts to enhance its European integration and strengthen its position within the EU.

President Nicos Christodoulides has confirmed that Cyprus is on track to become a full member of the Schengen Zone by 2025. This move is highly significant for Cyprus, as it will align the country with 29 other nations, including most of the EU member states, Switzerland, Norway, Iceland, and Liechtenstein. Joining the Schengen Zone will bring Cyprus a range of benefits.

Key Benefits of Cyprus Joining the Schengen Zone:

Enhanced Mobility: Once Cyprus is fully integrated into the Schengen Zone, it’s likely that Cyprus (non-EU) permanent residents would enjoy simplified travel between Schengen states compared to non-residents. This increases convenience for residents, businesses, and tourists, fostering a more connected and mobile society.

Increased Tourism: Cyprus is already a popular tourist destination, and joining the Schengen Zone will likely make it even more attractive. With the ease of travel across multiple countries without border checks, tourists from Schengen countries will find it easier to visit Cyprus, potentially boosting the tourism sector and the economy.

Stronger Investment Opportunities: Schengen membership will improve Cyprus’ appeal as a destination for foreign investors. Investors, especially those interested in real estate, will be drawn to Cyprus due to the ease of access it offers to the entire Schengen Zone. This is likely to result in an increase in demand for property investments, particularly in areas like luxury real estate, resorts, and commercial properties.

Economic Growth: Cyprus’ alignment with the Schengen Zone could lead to increased foreign direct investment (FDI) and a boost to various sectors, including banking, finance, and technology. The removal of border controls simplifies trade and business relations with other Schengen countries, leading to a more competitive and thriving economy.

Increased Demand for Residency Through Property Investment: One of the most immediate effects of Cyprus joining the Schengen Zone is likely to be a significant rise in demand for property investments. Foreigners, especially those from non-Schengen countries, will be keen to invest in property in Cyprus. Moreover, Cyprus’ investment program, which allows non-EU citizens to obtain residency through property investment, is expected to become even more appealing.

In conclusion, Cyprus’ full integration into the Schengen Zone will provide significant advantages for residents, businesses, and foreign investors. This milestone will not only enhance the country’s mobility and economic potential but will also position Cyprus as a strategic hub within the European Union, driving growth and innovation in the years to come.

13
Jan2025

Mandatory Mediation for Civil Disputes up to €10,000 in Cyprus.

In recent years, the legal landscape in Cyprus has undergone transformative changes aimed at modernizing the judicial process and tackling inefficiencies that have plagued the resolution of civil disputes. Among the most significant reforms is the introduction of mandatory mediation for civil disputes involving claims of up to €10,000. This initiative is a cornerstone of broader efforts to promote alternative dispute resolution (ADR) methods, reduce the overwhelming backlog in Cypriot courts and encourage parties to resolve their differences amicably.

The implementation of mandatory mediation for civil disputes up to €10,000 is grounded in the Law on Mediation in Civil and Commercial Matters (Law 159(I)/2012), which aligns with the European Directive 2008/52/EC on Mediation. Specifically, with a bill which is amending the Law No, 159(I)/2012 and has been approved on the 3rd of January 2025 by the Council of Ministers, recourse to mediation becomes mandatory for financial disputes of up to €10,000 before the interested parties decide to proceed to court and take legal actions.  The bill introduces specific mechanisms to ensure compliance and enhance the efficacy of mandatory mediation. Notably, sanctions are imposed on parties who fail to attend the required initial mediation session. For instance, a party that disregards this obligation may face penalties such as forfeiting their right to recover legal fees and interest associated with subsequent court proceedings. Along with the bill, accompanying Regulations have been established to address practical aspects of the mediation process. These include guidelines on mediator remuneration, the professional qualifications and training necessary for mediators, and the criteria for inclusion and retention in the official Registry of Mediators. By addressing these practical considerations, it is ensured that mediation is accessible, professional, and effective in resolving disputes.

Mandatory mediation offers several advantages over traditional court proceedings. First and foremost, it is less expensive, significantly reducing the financial burden on the disputing parties. Court proceedings can be protracted and costly, often consuming valuable resources. Mediation, by contrast, provides a cost-effective alternative that prioritizes efficiency and resolution. Beyond the financial benefits, mediation also fosters a collaborative and less adversarial environment. This approach is particularly valuable in disputes where the parties have ongoing relationships. In addition to the above – mentioned, by embedding alternative dispute resolution methods into the judicial framework, the aim is to reduce the strain on courts, which have historically struggled with a backlog of cases. This is expected to result in faster resolutions for litigants and more efficient use of judicial resources.

For individuals and businesses operating within this new legal landscape, understanding the nuances of mandatory mediation is crucial. Parties involved in disputes should be aware of the procedures, potential sanctions, and benefits associated with mediation. Engaging in mediation not only fulfills a legal obligation but also offers an opportunity to resolve conflicts in a manner that is both cost-effective and relationship-focused. Mediators themselves play a critical role in the success of this initiative. The professional standards outlined in the Regulations ensure that mediators are well-trained, impartial, and equipped to facilitate productive discussions between disputing parties. This ensures that the mediation process remains credible, effective, and accessible to all.

In conclusion, the implementation of mandatory mediation for civil disputes up to €10,000 in Cyprus represents a significant step toward a more efficient and accessible justice system. By fostering a culture of negotiation and compromise, this reform aims to alleviate the burden on courts, reduce costs for litigants, and promote more harmonious dispute resolution. Both individuals and businesses must familiarize themselves with the intricacies of the mediation process and its advantages to effectively navigate this evolving legal landscape and ensure they are equipped to leverage its potential.

For more information, please visit our website or contact us via email at info@landaslaw.com.

17
Dec2024

IMPORTANT ANNOUNCEMENT – SIGNIFICANT CHANGES IN THE FRAMEWORK FOR IMPLEMENTING THE REGISTER OF BENEFICIAL OWNERS

The Department of Registrar of Companies and Intellectual Property (DRCIP) informs that on 06/12/2024, the Prevention and Suppression of Money Laundering (Amendment) (No.2) Law of 2024, Law No. 141(I)/2024, was published, and the main amendments are analyzed below:

  1. Fines will only be imposed on companies or other legal entities that refuse, fail, or neglect to fulfill their obligations to submit information about the ultimate beneficial owners (UBOs) as required by the provisions of Law 188(I)/2007 and its related Regulations.
    • Fines will no longer be imposed on every director and secretary individually.
    • However, a company director or managing director who refuses, fails, or neglects to fulfill the obligations regarding the submission of information on UBOs will be jointly and/or severally liable with the company for the payment of the fine imposed on the company.
  1. Fines have been revised as follows:
    • €100 for the first day of non-compliance.
    • €50 for each additional day of non-compliance.
    • Maximum total fine: €5,000 per company or other legal entity.
  1. Introduction of new provisions granting the following powers to the Registrar of Companies:
    • To issue Regulations (Administrative Decision – AD) establishing the procedure for administrative review and/or submission and review of appeals against decisions imposing fines.
    • To strike off a company or other legal entity from the business registry for refusing, failing, or neglecting to update the UBO information, following the procedures set out in Article 327 of the Companies Law or subsection (5) of Article 57 of the Partnerships and Trade Names Law.
    • To request a court order compelling any person to comply with the obligations set out in Article 61A of Law 188(I)/2007 and its related Regulations.
  1. Extension and Withdrawal of Fines:
    Taking into account the high fines, the size of companies in Cyprus (which are mostly Small and Medium Business), the high compliance rates achieved, and the compensatory measures included in the aforementioned amendment, the executive authority, in consultation with the House of Representatives, decided to grant an extension for the submission of UBO information for all Companies and Other Legal Entities until 31 January 2025.
    • To implement this decision, the Registrar of Companies issued Amendment Regulation AD423/2024 on 16/12/2024.
    • The same Regulation also extends the deadline for completing the verification of information for the year 2024 until 31 March 2025.
    • As of 1 February 2025, non-compliance with UBO information submission will result in the imposition of administrative and other penalties, as provided in Law 188(I)/2007, as amended and enacted on 16/12/2024, and Regulation AD112/21, as amended and in force.
  1. Withdrawal and Refund of Fines Imposed Since 01/04/2024:
    • Fines imposed since 01/04/2024 are withdrawn, and payments already made will be refunded as follows:
    • For online payments made via JCC, the amount will be refunded directly to the card used, without further action required by the affected party.
    • For payments made at the Registrar’s Office, the amount will be refunded to the applicant’s bank account upon submission of Form KE1, accompanied by the authorization form for payments via FIMAS, a copy of the payment receipt, and the International Bank Account Number (IBAN) to be credited, as outlined in the Authorization Form.
  1. Electronic UBO Register:
    • The UBO Register is electronic, and updates must be made exclusively via the online portal: https://ubo.meci.gov.cy.

For any questions or further information, interested parties may contact the following email address: info@landaslaw.com

17
Dec2024

ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΩΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΟΥΧΩΝ

Το Τμήμα Εφόρου Εταιρειών και Διανοητικής Ιδιοκτησίας (ΤΕΕΔΙ) ανακοίνωσε την ψήφιση του Νόμου 141(Ι)/2024, ο οποίος τροποποιεί τη νομοθεσία σχετικά με την καταπολέμηση της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Οι σημαντικότερες αλλαγές είναι:

1. Χρηματικές Επιβαρύνσεις και Ευθύνες:

  • Οι χρηματικές επιβαρύνσεις θα επιβάλλονται αποκλειστικά στις εταιρείες ή νομικές οντότητες που δεν συμμορφώνονται με την υποχρέωση υποβολής στοιχείων των πραγματικών δικαιούχων. Δεν επιβάλλονται επιβαρύνσεις σε διευθυντές ή γραμματείς.
  • Οι διευθυντές παραμένουν αλληλέγγυα και ξεχωριστά υπεύθυνοι για την πληρωμή της χρηματικής επιβάρυνσης που επιβάλλεται στην εταιρεία.

2. Αναθεώρηση Χρηματικών Επιβαρύνσεων:

  • Ημέρα Παράβασης: €100 την πρώτη ημέρα.
  • Καθημερινή Συνέχιση Παράβασης: €50 ημερησίως.
  • Ανώτατο Όριο: €5,000 ανά εταιρεία.

3. Νέες Εξουσίες της Εφόρου Εταιρειών:

  • Έκδοση Οδηγίας για διοικητική επανεξέταση και ένσταση κατά αποφάσεων επιβολής επιβαρύνσεων.
  • Διαγραφή εταιρειών που δεν υποβάλλουν στοιχεία για πραγματικούς δικαιούχους, ανάλογα με τη διαδικασία του άρθρου 327 του περί Εταιρειών Νόμου.
  • Υποβολή αιτήματος στο Δικαστήριο για προστακτικό διάταγμα συμμόρφωσης.

4. Παρατάσεις Υποβολής Στοιχείων:

  • Νέα καταληκτική ημερομηνία υποβολής στοιχείων: 31 Ιανουαρίου 2025.
  • Παράταση επιβεβαίωσης στοιχείων έτους 2024: 31 Μαρτίου 2025.

5. Ανάκληση και Επιστροφή Επιβαρύνσεων:

Οι χρηματικές επιβαρύνσεις που επιβλήθηκαν από 01/04/2024 ανακαλούνται και τα σχετικά ποσά επιστρέφονται ως εξής:

  • Διαδικτυακές Πληρωμές μέσω JCC: Αυτόματη επιστροφή στην κάρτα.
  • Πληρωμές στο Ταμείο του ΤΕΕΔΙ: Επιστροφή στον τραπεζικό λογαριασμό του αιτητή με την υποβολή του εντύπου ΚΕ1 και άλλων απαραίτητων εγγράφων.

6. Ηλεκτρονική Υποβολή:

Η ενημέρωση του Μητρώου Πραγματικών Δικαιούχων πραγματοποιείται αποκλειστικά μέσω του συνδέσμου:
https://ubo.meci.gov.cy

Ερωτήσεις:

Για περαιτέρω πληροφορίες, μπορείτε να επικοινωνήσετε μέσω email: info@landaslaw.com

12
Dec2024

Intra-Group Mergers of Cyprus Companies: An Overview

Intra-Group Mergers

Mergers are generally regarded as means for companies to consolidate their businesses with the main purpose to position themselves more favorably against stronger competition. Others often use a merger to establish themselves as a dominant force on a national and supranational level. Intra-group mergers, on the other hand, provide a tool for groups of companies to make their structures and businesses more efficient, whether that be in terms of production, cost allocation or channeling of resources or even funding and financing. It is often a tool overlooked, however, under the right circumstances, it can be the best solution to a group’s restructuring of its assets and commercial activities.

Intra-group mergers fall under the ‘reorganization’ provisions that are contained in the Companies Law[i].

Mergers can take place either on:

(i) national level (intra-border) between two Cyprus companies; or

(ii) cross-border level with one entity being a Cyprus company and another being a foreign jurisdiction company existing in another EU member state.

Mergers can even take place with multiple entities simultaneously, meaning that more than two companies may reorganize in such a way where there is only one entity surviving and the other ceases to exist. The Companies Law states among others that:

in respect of a plan for the reorganization of any company or companies or for the amalgamation of any two or more companies, and that in accordance with the plan all or part of the business or property of the company affected by the plan… is to be transferred to another company…[i]

There are plenty of scenarios where mergers and reorganizations are used to reorganize companies within a group of companies as it is considered an efficient way for the group to minimize its costs, footprint and consolidate its assets while often proving to be the most tax-efficient process to accomplish this. A few scenarios are examined below:

Scenario 1: a parent company and one (or more) subsidiary company merge in order for the parent company to assume all assets and liabilities of the subsidiary company. This is the most common merger – by ‘absorption’ – where essentially the subsidiary company is absorbed by the parent company.

Scenario 2: two companies are merged into a separate company, more often being a newly established company, where all the liabilities and assets of the companies are transferred to the newly established company (the surviving entity) and the merging companies cease to exist.

Scenario 3: a company transfers part(s) of its assets or commercial activities to a new group company with the purpose of separating them allowing them to focus and grow each business in their own separate way and following separate strategies or financing arrangements – commonly referred to as a ‘spin off’.

Cross-Border Mergers

Following recent European Union legislation[i] which in turn has been ratified and incorporated in the Cyprus Companies Law[ii], cross-border mergers and reorganizations are now streamlined within the EU. It will now be much easier for Europe’s companies to cooperate and restructure themselves across borders. The legislation, on EU level, sought to harmonize the procedures among member states in order to simplify the process of mergers, conversions and reorganizations. We note however that in practical terms and specifically referring to Cyprus, the procedures have not been affected to a significant extent. For practitioners, as far as Cyprus is concerned, merger procedures remain mainly unchanged and practically the newly introduced legislation follows the former applicable provisions of the Companies Law on mergers and reorganizations on cross-border level with some refinements adding uniformity and efficiency to the procedures.

Main Elements of Merger Execution

Merger Plan

The main requirement for carrying out a merger, whether that be an intra-border or cross-border one, is the preparation of a merger plan by the board of directors of the merging entities. Such plan is considered the backbone of the procedure, since it constitutes the basis and lays out the provisions by which the merger will be executed and which will be the end product of such reorganization.

A merger plan, depending on the merger type, should consist of:

  • Details of the Merging Companies and Effective Date of the Merger
  • Share Exchange Ratio and Terms of Allotment of Shares
  • Treatment of Shares Held by the Merging Companies
  • The Memorandum and Articles of Association of the Surviving Entity
  • Employee Participation and Safeguards
  • Accounting Date and Merger Accounts
  • Impact on Creditors and Details of Valuation of Assets and Liabilities
  • Information on Transfer of Assets and Liabilities

Approval of the Merger

The shareholders of the merging companies need to approve the merger plan and the reorganization in order for the reorganization to commence.

Following the shareholders’ approvals, the merging companies can apply to the court to obtain the court’s approval for the completion of the merger. The court will examine the legality of the merger and the impact on creditors prior to the issuance of a court order for the merger to proceed. For intra-group mergers, the merging companies will finally need to submit the court order with the merger plan to the Registrar of Companies for the merger to be registered and enter into effect. On a cross-border level, each entity applies to the appropriate local court for approval and registers the court order with the local registrar/authority. In the case of an entity that ceases to exist, the local authority will issue a pre-merger certificate to be used for finalizing the merger process at the member state of the surviving entity.

Financial Aspects of the Merger

The merging companies will need to prepare merger accounts based on which the merger will take place. The existence of creditors will need to be taken into account and dealt with accordingly whether through the introduction of guarantees against possible claims or obtainment of consents, depending on the case.

 Employment Provisions

Where the merging parties have employees, special provisions will need to be introduced in the merger plan and as the case may be, the merger parties may need to undertake additional actions concerning the existing employees of the merging companies.

Effect of the Merger

Following obtainment of all necessary approvals the merger is registered with the Registrar of Companies (or equivalent commercial registry) and enters into effect in accordance with the court order that is issued by the court of the member state of the surviving entity.

GIORGOS LANDAS LLC offers comprehensive services, including company mergers and reorganizations, and can assist with any other matters related to your corporate and commercial endeavors. For more information, please visit our website or contact us via email at info@landaslaw.com.

[1] Companies Law, Cap. 113 of the Republic of Cyprus.

[1] Section 200 of the Companies Law.

[1] Directive (EU) 2019/2121 of the European Parliament and of the Council of 27 November 2019 amending Directive (EU) 2017/1132 as regards cross-border conversions, mergers and divisions (Text with EEA relevance).

[1] The Companies (Amendment) (No. 3) Law of 2024.

04
Nov2024

Navigating Intellectual Property: An Introduction to Trademarks Registration

WHAT IS INTELLECTUAL PROPERTY?

Intellectual Property (IP) refers to creations of the mind, such as inventions, literary and artistic works, designs, symbols, names, and images used in commerce. IP gives creators exclusive rights over the use of their creations for a certain period, encouraging innovation and creativity.

There are several types of intellectual property namely trademarks, copyright, patent and industrial design.

WHY IP SHOULD BE REGISTERED AND/OR PROTECTED?

Registering and protecting Intellectual Property (IP) is crucial for several reasons, offering both legal and practical advantages to individuals, businesses, and society. Specifically, it offers the holder of the IP right legal protection and exclusive rights. The holder of the IP right is granted the exclusive right to use or sell or license or exploit their creation in any other way. In the event that the holder’s IP right is infringed, the IP holder shall have the basis to file a legal action, to claim damages or even request the cessation of unauthorized use of the registered and/or protected IP right. Additionally, it offers the holder of the IP right economic benefits, encouragement of innovation and brand recognition. To conclude, by protecting IP, the creators and businessesalikeensure that their investments in R&D, innovation and creativity are safeguarded, creating an environment that fosters continuous progress and development.

UNDERSTANDING TYPES OF IP?

Understanding the different types of Intellectual Property can assist the proprietor to choose the most appropriate protection.

A trademark (TM) is a unique element or combination of elements used to differentiate and/or distinguish the products or services of one business from those of other businesses, such as words, person’s names, drawings, letters, numbers. Illustrations, colors, shape of product, shape of packaging.

A copyright is the protection of the work of a creator, such us novels, stories, articles, drawings, woodcuts, sculptures, photographs, computer programs, animations, databases etc. Copyright is acquired automatically, without the need to file the work or apply to any authority and the exploitation right can be exercised automatically.

A patent is an IP right over an invention, such as discoveries, schemes, aesthetic creations etc.

An industrial design refers to the external appearance of a product, either in whole or in part, which results from specific features such as outline, shape, form, colors, texture etc.

For further assistance on choosing the most suitable type of IP according to your needs and/or requirements, you may visit the following link and complete the available questionnaire: https://www.intellectualproperty.gov.cy/en/450 . For specialized advice and registration you should contact a licensed legal professional.

WHAT ARE THE CLASSES OF A TRADEMARK?

Products and services for which trademark registration is sought are categorized into different classes. The Nice Classification, established by the Nice Agreement and periodically updated, serves as the system for organizing these categories. The Nice Classification includes 45 classes in total, with classes 1 through 34 covering certain goods and classes 35 through 45 encompassing services. Each class is assigned a title that provides an indicative description of the products or services it includes, along with explanatory notes to clarify the terms used.

HOW IS IP PROTECTION ACQUIRED – REGISTERING A TRADEMARK

Almost all kinds of IP Rights can be protected through the submission of an application for registration (copyrights are an exception since they are automatically protected from the creation of them). Specifically, trademarks may acquire protection through the submission of an application for registration either to a national intellectual property office, the European Intellectual Property Office (EUIPO) or the Word Intellectual Property Office (WIPO). It is important to note that the registration of any TM requires the appointment of a lawyer as representative. An essential step prior to the submission of a TM application would be a preliminary search on relevant TM databases/registers to ensure the availability of the TM that interest each client, avoiding any possible resemblance with other TMs that are already registered and/or have pending applications with the same classes. Finally, crucial to the registration of TM is choosing the right classes that correspond to the nature of the goods and/or services under each mark that interest each client.

Upon execution of such preliminary search and submission of the application for registration of the TM, the relevant Intellectual Property Office either accepts or declines or returns the application to the applicant, for the latter to cure any irregularities emerged from the submission of the application (if curable).

Once the application is accepted, the TM is published to the Government’s Gazette and/or official registry of TMs for oppositions by anyone with legitimate interest, such as anyone who has a similar and/or identical TM already registered. The period in which the TM is published and able to receive opposition is 3 (three) months from the publication.

In case the newly published TM receives an opposition within that period of three months, then the opposition procedure begins. This procedure consists of the cooling off period, where the parties may resolve the IP dispute bilaterally. If not, the opposition proceeds normally with the submission of the arguments and exhibits of each party supporting their case and finishes with the issuance of a decision from the relevant intellectual property authority.

In case the published TM receives no opposition within that timeframe it is registered as per the submitted application.       

DURATION OF IP PROTECTION?

Copyright:seventy (70) years from the death of the creator or of the last of the co-creators. In case of musical composition, seventy (70) years from the death of the last surviving among the lyricist and the composer.  
Trademark:10 years from registration, renewal available.
Patent:Annual renewal, beginning from the third year of registration
Industrial Design:5 years from registration, renewal available.

This article is meant to offer general guidance on the topic. Our legal firm GIORGOS LANDAS LLC can assist with trademark registration in Cyprus, the European Union, as well as internationally, and can address any other matters related to trademarks, copyrights and generally IP rights. For more details, feel free to reach out via our website or email us at info@landaslaw.com

This website uses cookies to ensure you get the best experience on our website.
Accept